در ايستگاه

سوت قطار شب دلم را زير و رو مي‌كرد

گوينده ي سالن زمان را بازگو مي‌كرد

من حرف هايم بر گلو چسبيده بود اما...

ساعت تمام حرف هايم را مگو مي‌كرد

لبخند هاي آخرش هرچند زيبا بود

بغضش ولي دستان او را داشت رو مي‌كرد

* * *

سوت قطار شب كه او را با خودش مي‌برد

انگار تيري در ته قلبم فرو مي‌كرد

بغضم به من مي‌گفت: بشكن مرد بي رويا

چشمم ولي بي اشك حفظ آبرو مي‌كرد

* * *

او رفت و سالن بر سرم تا صبح مي‌چرخيد

ساعت فقط مرگ زمان را بازگو مي‌كرد

((حبيب فرقاني))

براي مشاهده ي بقيه اشعار به ادامه مطلب مراجعه كنيد :

با بغض تر؛ خيال تو را گريه مي كنم
بوسيدن محال تو را گريه ميكنم

وقتي تمام ثانيه ها غرق پوچيند
كم بودن مجال تو را گريه مي كنم

شب، چشم بسته تا كه نبيند تو رفته اي
من مانده وصف و حال تو را گريه مي كنم

وقتي در ادعا همه افراط ميكنند
من شرح اعتدال تو را گريه مي كنم

تحريم عشق مي شكند در مصاف عقل
ترديد بي زوال تو را گريه مي كنم

دلخسته از تمام خيالات هرزه گرد؛
اندوه بي مثال تو را گريه مي كنم

در حسرت عبور تو از كوچه ي خيال
انديشه ي زلال تو را گريه ميكنم



((راشين گوهر شاهي))

براي مشاهده ي بقيه اشعار به ادامه مطلب مراجعه كنيد :