غم اين خفته ي چند


مي‌روي بعد تو پاي سفرم مي‌شكند ‏
‏مهره به مهره تمام كمرم مي‌شكند ‏

‎ ‎مرگ مي‌آيد و در آينه‌ها مي‌بينم ‏
‏زندگي مثل پلي پشت سرم مي‌شكند ‏

چار ديوار اتاق از تو و عكست خالي است ‏
‏يك به يك خاطره‌ها دور و برم مي‌شكند ‏‎ ‎

من كه مغرورترين شاعر شهرم بودم ‏
به زمين مي‌خورم و بال و پرم مي‌شكند ‏

نقشه‌ها داشت برايم پدر پيرم ‏‎...‎آه ‏
‏بغض من پاي سكوت پدرم مي‌شكند ‏

‎هيچ كس مثل تو در سينه خود سنگ نداشت ‏
‏بعد از اين هرچه كه من دل ببرم مي‌شكند ‏

‎* ‎

مي تراود مهتاب، غم اين خفته چند ‏
خواب در پنجره چشم ترم مي‌شكند‎...‎در جهان تو

(رضا نيکوکار‏)
 

دل من

بيا كه از تب عشق تو آب شد دل من
دچار درد و غمي بيحساب شد دل من
 

براي شعله شدن آفريده شد چشمت
براي ذوب شدن انتخاب شد دل من
 

چقدر عشق تو سازنده است و ويرانگر!
سر توباد سلامت خراب شد دل من
 

صداي مخملي و نازك تو را كه شنيد
براي ناز كشيدن مجاب شد دل من
 

هميشه لال ترين بود و بي ترانه ترين
به يك اشاره تو شعر ناب شد دل من
 

افق! چه خال قشنگي است روي گونه ي تو
به محض ديدن تو نكته ياب شد دل من

(يوسف شيردژم، فسا)